De eerste vlucht was 3,5 uur naar Istanbul en was zo voorbij. Op Istanbul hebben we een donker plekje gevonden om een uurtje te slapen, een beetje oncomfortabel maar het is toch gelukt. Daarna konden we alweer boarden. De lange vlucht naar Ho Chi Minh was 10 uur. Met behulp van oordoppen en oogmaskers is het ons allebei gelukt om de eerste 5 uur te slapen. Op beide vluchten hadden we in-flight entertainment dus we hebben ons prima vermaakt.

Na ongeveer 20 minuten stonden we buiten met een stempel in het paspoort. Een auto van het hostel stond ons op te wachten, en zo begon het eerste avontuur...

In een taxi door het centrum van Ho Chi Minh, tijdens de spits op vrijdagavond. Op elke centimeter van de weg bevindt zich een voertuig. Elke rijbaan heeft hier blijkbaar plek voor 2 auto's en ongeveer 20 scooters. Iedereen is constant bezig met uitwijken voor elkaar en het lijkt de normaalste zaak van de wereld. Een gezin van 5 (incl. baby) past hier zonder problemen op één scooter en wurmt zich net als iedereen door levensgevaarlijke situaties. We hebben een uur gedaan over een rit van ongeveer 6 kilometer.

Onze kamer in het hostel is op de derde verdieping en dus lekker rustig. Het is een simpele kamer met een prima douche en airco, meer hebben we niet nodig.

Het is inmiddels bijna 8 uur en we hebben trek! De eigenaresse van het hostel geeft ons wat ideeën voor Vietnamees eten in de buurt, en de keuze is natuurlijk snel gemaakt: pho!

Op 300 meter zit een afgeladen restaurant dat alleen phoverkoopt. Een klein tafeltje en plastic krukjes, een ijskoud biertje en een grote kom met pho.Precies wat we zochten!

Pho is niet voor niets hét nationale gerecht van Vietnam. De bouillon is rijk, aromatisch, vettig, perfect in balans en echt verslavend. De noedels zijn zacht en verrassend smaakvol. Bovenop ligt een goede hoeveelheid mals rundvlees. Thaise basilicum, taugé, hoisin saus, limoen, chillipeper en chillisaus zijn naar smaak toe te voegen. Roos heeft meteen haar lesje geleerd, groene pepertjes in Vietnam zijn pittig, en die moet je niet met je handen oppakken voordat je aan je neus zit.

Voor de zekerheid vragen we aan de mensen naast ons of het onbeleefd is om uit de kom te drinken. Dat is gelukkig niet het geval, een paar minuten later zijn onze kommen leeg.

Na het eten lopen we een drukke straat in en blijkt dat we dichtbij de Bui Vien Walking street zijn. Een straat van ca. 300m lang met alleen maar clubs (vergelijkbaar met Khao san road in Bangkok). De muziek staat zo hard dat je elkaar niet kan verstaan en je tommelvliezen bijna scheuren. Vol verbazing lopen we er snel doorheen en drinken we een biertje met uitzicht op een druk kruispunt. Er gebeurt zo veel, daar kunnen we uren naar kijken. Bui Vien Walking Street is niks voor ons.

In het hostel denken we nog even na over wat we de komende drie dagen in Ho Chi Minh gaan doen.

Zo veel te zien, zoveel te eten... wij gaan ons hier wel vermaken.

Liefs,
Brent en Roos