Goodbye Vietnam!
We zijn weer geland!
Dat was het dan, onze reis door Vietnam zit er op. We kijken terug op een hele mooie vakantie en het voelt nog maar kort geleden dat we aankwamen in Ho Chi
Minh.
We kwamen aan in Ho Chi Minh en het Azië-gevoel begint meteen. Lekkere geuren van het eten worden afgewisseld met de geur van afval en andere rotzooi. Er zijn zoveel
mensen en het is super chaotisch. Eten op een klein plastic krukje aan een gammel tafeltje is precies waar we naar uitkeken en meteen op de eerste avond is dat gelukt. Die eerste hap Pho is een van
de hoogtepunten van de vakantie. Daar hebben we drie jaar op gewacht.
Ons korte uitstapje naar Chiang Mai was heel bijzonder en hadden we niet willen missen. Onze reis naar Thailand van 5 jaar geleden was ons eerste avontuur samen en was
onvergetelijk. We hebben onze voetsporen gevolgd en de herrineringen van 5 jaar geleden opnieuw beleefd. Het eten en de mensen van Thailand zijn fantastisch.
De volgende bestemming was Centraal Vietnam. We begonnen in Da Nang, een grote kustplaats met weinig sfeer. Toch hebben we een aantal leuke dingen gezien en was het
een goede uitvalsbasis voor de tocht naar Hué. Met z'n tweeën op de scooter over de Hai Van Pass, absoluut een hoogtepunt van de vakantie. Hué zelf was niet heel bijzonder.
De volgende bestemming keken we al de hele vakantie naar uit. Hoi An! De eerste wandeling van het hostel naar Old Town was een van de hoogtepunten van de vakantie. In
de blog van die dag is denk ik wel duidelijk hoe erg we verlangden naar een leuke plek in Vietnam. Hoi An was om heel veel redenen onze favoriete plek:
- Leukste hostel
- Aardigste mensen
- Leukste stadje
- Leukste winkels
- Leukste bars en avondleven
- Mooiste strand
- Beste eten
Kortom, we zijn erg enthousiast over Hoi An en we zijn zeker niet de enigen. We zijn blij dat we daar 10 dagen zijn gebleven.
Na Hoi An gingen we naar Da Lat. Totaal anders dan de andere plekken waar we daarvoor waren. Het klimaat is anders, de natuur is anders en de stad en de mensen zijn
daardoor ook anders. De watervallen en de hike naar Lang Biang Peak waren zeker hoogtepunten van de vakantie, echt mooie natuur. Da Lat is naast Hoi An onze favoriete stad.
Het uitstapje naar Mui Ne was leuk, ondanks dat het een beetje werd beïnvloed door voedselvergiftiging. De zandduinen en de Fairy stream waren erg mooi. Achteraf was
onze keuze om van Da Lat -> Mui Ne -> Da Lat te reizen een beetje onhandig. Vanaf Mui Ne ben je ook in 4 uur in Ho Chi Minh.
Cat Tien National Park was een tegenvaller, dat was ook wel duidelijk van de blog. Er zijn echt wel mooie dingen te zien in het park maar voor ons waren er een paar
grote nadelen. Alles is duur en zonder tour kom je bijna nergens, de informatie in het park is erg beperkt. En natuurlijk het eten, in Cat Tien hebben we echt slecht gegeten, daar worden wij niet
blij van.
De laatste dagen Ho Chi Minh waren leuk. De stad is groot en heeft eindeloos veel goede restaurantjes, streetfood en leuke cafés. We hebben rustig aan gedaan en
genoten van het feit dat we in Vietnam waren.
Gedurende de vakantie hebben we regelmatig ons budget bijgehouden. Dat was ongeveer €2000 per persoon (excl. de lange vlucht). We zijn er netjes binnen gebleven en
hebben zelfs de laatste dagen wat luxer kunnen overnachten en eten. Om binnen budget te blijven hebben we wel goede keuzes moeten maken. We hebben overnacht in hostels die tussen €8 en €15 per
nacht kostten. Onze kamers waren vaak heel basic met niet meer dan airco, douche en een hard bed. Op veel plekken kwam er weinig warm water uit de kraan en was het gehorig. Onze eisen zijn gelukkig
niet zo hoog en een beetje primitief leven hoort bij backpacken in Azië. Ook elke maaltijd hebben we gekozen voor goedkope opties, een kom noedels of Bahn Mi kost op straat €1-2 en bij een
restaurant het dubbele of driedubbele. Gelukkig is de beste versie vaak ook op straat te vinden, mits je weet waar je moet zoeken. Bier is gelukkig heel goedkoop in Vietnam dus de regelmatige "in
de avond drinken we nog een biertje" paste in het budget. De tours die we hebben gedaan kostten gemiddeld €15-20 p.p. en vonden we erg goedkoop. Dingen die we te duur vonden hebben we overgeslagen
en alle avonturen op de scooter hebben ons een hoop geld bespaard.
De Vietnamese mensen hebben we gemengde gevoelens over. Overal lezen en horen we dat de Vietnamese mensen zo vriendelijk en behulpzaam zijn. Wij hebben dit ook echt
wel ervaren, maar het koste meer moeite dan verwacht. Dat gevoel is nog meer versterkt door ons uitstapje naar Thailand, waar we door iedereen werden verwelkomd met een grote glimlach en een
volmondige "Sawadee Ká!" of "Hello!". Het is ook geen toeval dat we in de steden die we het minst leuk vonden ook het moeilijkste contact hadden met de locals. We hebben ook andere toeristen
gesproken die dezelfde ervaringen hebben gehad. Het ligt dus niet aan ons. Het grootste probleem was toch wel de taalbarrière. In Vietnam spreekt bijna niemand Engels, en als ze het spreken dan is
het heel beperkt. Dat maakt communiceren erg lastig, zelfs met handen, voeten of google translate lukte het soms niet om onszelf duidelijk te maken. Gelukkig was er online genoeg te vinden over de
activiteiten die we wilden doen of goede restaurants om te eten.
De delen die we van Vietnam hebben gezien waren erg mooi. De natuur was het mooiste in Da Lat, met de watervallen, bergen en dennenbossen. Wat we horen van vrijwel
iedereen die we hebben gesproken is dat de schoonheid van Vietnam pas echt te zien is in het Noorden. Onze mening van Vietnam is dus zeker niet definitief. We hebben bewust Noord-Vietnam bewaard
voor een toekomstige vakantie, wellicht in combinatie met Laos en Cambodja.
En last but not least: een ode aan de Vietnamese keuken! 5 weken ondergedompeld in de Vietnamese keuken heeft gezorgd voor nieuwe waardering en begrip van het eten.
Brent is zwaar geïnspireerd om Vietnamees te koken en Roos kan niet wachten om het te eten. Een geluksmomentje is Roos die vraagt "kan jij thuis ook Bun Bo Hue maken?", waarop ik zeg "natuurlijk,
beter zelfs!". Daar kijken we nu al naar uit. De Vietnamese keuken draait om één ding en dat is rijst. Elke maaltijd, drie keer per dag, rijst. Gestoomde rijst, sticky rice of rijst verwerkt tot
noedels of rijstpapier. Verder draait het om verse ingrediënten, kruiden, groenten en fruit. Wat ons enigsinds heeft verbaasd is dat de smaken heel mild zijn. Bij de Thaise keuken krijg je bij elke
hap een opdonder van chilli, citroengras, galangal en kaffirlimoen. De smaken pittig, hartig, zuur en zoet, allemaal op maximaal volume.Dat neemt niet weg dat
we de Thaise keuken geweldig vinden, we hadden alleen niet verwacht dat ze zo zouden verschillen.De Vietnamese keuken is veel meer in balans. Pho is een goed
voorbeeld, de bouillon is niet heel vettig maar heeft toch een volle smaak. Hij is zoet, zuur en een beetje pittig, maar niet teveel. Samen met de kruiden en de noedels is het een complex en
gebalanceerd geheel.
Voordat we naar Vietnam gingen kenden we natuurlijk Pho, Bahn Mi, verse spring rolls en loempia's al. Deze lijst is na onze vakantie uitgebreid met een aantal
geweldige gerechten waaronder Cao Lau, Mi Quang, Bun Bo Hue, Banh Xeo, Banh Can en Bun Thit Nuong. Een uitgebreide beschrijving van elk gerecht hebben we al gegeven in de blog.
Het vinden van goed eten ging niet vanzelf. De meeste gerechten hebben we uitgebreid onderzoek naar gedaan en gezocht naar de best beoordeelde restaurants om dat
specifieke gerecht te eten. Onze zoekgeschiedenis staat vol met "foodie guide to ...." en er is gelukkig heel veel te vinden over de beste plekjes om te eten in Vietnam. Dat geldt overigens niet
voor Mui Ne en Cat Tien. Onze ervaring is dat onvoorbereid op pad gaan en een willekeurig restaurantje uitkiezen alleen maar kan tegenvallen. Ook onverwacht waren de tegenvallende restaurants die
hoog op Tripadvisor staan. Onze ervaring is dat deze restaurants 'goed genoeg' zijn in heel veel verschillende dingen en daarom populair zijn onder toeristen. Ben je echter op zoek naar de perfecte
Mi Quang of Bahn Mi, dan moet je naar een restaurant wat daar om bekend staat. Een restaurant dat Vietnamees eten, pasta, pizza, hamburgers én 'fresh seafood' op het menu heeft blijven we ver
vandaan.
We kijken terug op een geweldige vakantie. 5 weken van huis geeft weer een ander perspectief op de wereld en op het normale leven. We hebben zoveel inspiratie opgedaan
en we hebben ontzettend veel zin om weer thuis te zijn. Lilo is de afgelopen weken op vakantie geweest op Texel en heeft daar het strand onveilig gemaakt. We hopen dat ze ons nog herkent en hebben
zin om weer lekker te wandelen. Hopelijk nemen we wat van het lekkere weer mee terug naar Nederland.
Deze blog bijhouden was een verrijking van onze vakantie. We hebben bedacht dat we een fotoboek gaan maken met de teksten van het blog om onze reis en de verhalen te
vereeuwigen. We vonden het geweldig dat zoveel mensen onze reis hebben gevolgd en bedankt voor de leuke reacties. Wat voor ons al 5 weken lang een mysterie is, is wie de blog allemaal leest. 18
mensen krijgen een herrineringsmail en elk verhaal is gemiddeld 30 keer bekeken.
We zouden het leuk vinden als iedereen die onze reis heeft gevolgd een korte reactie wil achterlaten.
Dat was het, tot snel allemaal!
Groetjes Brent en Roos!
Dag 33 en 34: Goodbye Ho Chi Minh!
Vandaag ontbijten we in het hotel en worden we om 7:30 opgehaald voor een groepstour. We rijden in bijna 2 uur naar de Cu Chi Tunnels. Dit zijn de tunnels die zijn
gebruikt door de Vietcong in de oorlog tegen Amerika. Onderweg vertelt de gids uitgebreid over de oorlogsgeschiedenis van Vietnam, erg interessant. We komen aan bij de tunnels en al vrij snel is
het duidelijk dat het verreweg de meest toeristische plek is waar we zijn geweest. We wandelen met de groep langs allemaal verschillende nagemaakt en originele onderdelen van de tunnels en krijgen
uitleg over waar het voor werd gebruikt. Het is zeker interessant maar het toeristische trekt ons niet zo. Regelmatig moeten we wachten op de groep voor ons of tot onze hele groep exact dezelfde
foto heeft gemaakt van een gat in de grond. Een ander Nederlands stel van onze leeftijd denkt er hetzelfde over dus gaan we ergens zitten en delen onze ervaringen van Vietnam. Op de plek waar we 20
minuten pauze hebben is de mogelijkheid om te schieten met een AK47 of andere wapens. Het is belachelijk opgezet, op de schietbaan heeft iedereen gehoorbescherming en 5 meter verderop is het
restaurantje waar iedereen zijn oren dicht moet houden om niet doof te worden. Daarna krijgen we de mogelijkheid om door een nagemaakte Vietcong tunnel te kruipen. De tunnels zijn ca. 30% hoger en
breder gemaakt, en alsnog moet Brent er op handen en voeten doorheen. De tunnel is 150m lang en elke 20 meter kan je eruit. Na 40 meter vinden we het mooi geweest en gaan we eruit. Rond een uur of
1 is de tour afgelopen en gaan we weer in de bus terug naar de stad. Al met al was het wel leuk om iets te leren over de oorlog en de Vietcong tunnels.
Eenmaal terug in de stad eten we iets kleins op de markt en koelen we af in de kamer tot we zin hebben in avondeten. Avondeten doen we weer bij Bep Me In. We eten voor
het laatst Banh Xeo (rijstpannekoekjes). Daarna wandelen we naar een leuke bar voor een cocktail. Helaas is het voor Brent weer raak, waarschijnlijk een lichte voedselvergiftiging van de spring
rolls op de markt. Roos heeft nergens last van.
De laatste dag hebben we een rustige planning.Brent voelt zich gelukkig niet heel beroerd. Weinig eetlust, maar verder goed genoeg
om er op uit te gaan. We waren van plan om te ontbijten met Bahn Mi maar daar heeft Brent geen zin in. We ontbijten licht in het hotel en pakken daarna rustig
onze tassen in. We wandelen richting Tao Dan park en drinken onderweg iets. In het park gaat Roos verder met haar lesje spaans op Duolingo en schrijft Brent de blog. Na het park wandelen we naar
het restaurantje waar we tijdens de foodtour de lekkerste noedelsoep hebben gegeten. Roos eet een kommetje leeg en Brent kan alleen maar toekijken. Gelukkig kijken we terug op héél veel lekker eten
dus is het niet zo erg om deze over te slaan.
We hoorden gister van de gids dat dit de heetste week van het jaar is in Ho Chi Mihn. Het is 35°C met een gevoelstemperatuur van 43°C! Het is buiten extreem warm.
Zodra je buiten stapt ben je doorweekt van het zweet en zelfs een stukje lopen kost flinke inspanning. Iedereen is op zoek naar verkoeling. Wij pakken een Grab naar Vincom Center, een grote en luxe
shopping mall met goede airconditioning. We hebben niets nodig dus we wandelen rustig alle verdiepingen af en kijken een beetje rond. Daarna wandelen we naar Saigon Square, een andere shopping
mall. Deze is een stuk minder luxe en is het best te vergelijken met een gekoelde en overdekte versie van de Ben Tanh Market. Ze verkopen alleen kleding. Brent vindt een mooie pet en dan gaan we
weer naar het hotel. Onze vakantie zit er echt bijna op.
We hebben geregeld dat we een late check-out hebben zodat we nog even kunnen douchen. Nu is de uitdaging om van airco naar airco te gaan tot we bij het vliegveld zijn.
De Saigon versie van 'the floor is lava'. We pakken een Grab naar het restaurant waar we willen eten en komen er achter dat deze nog dicht is. We wandelen een klein stukje voor een Bahn Mi om
vanavond te eten voordat we het vliegtuig ingaan. We kiezen een ander restaurantje uit en pakken weer een Grab. Voor 1 á 2 euro kan je met Grab op vrijwel elke plek in het centrum komen. We eten
een lekkere pomelo salade en zoetzure kip met rijst. Een goede laatste maaltijd en zelfs Brent heeft er weer zin in.
Daarna brengt een Grab ons naar het vliegveld. De chauffeur spreekt tot onze verbazing redelijk Engels en het is een echte kletskous. Hij gaat maar door over het
chaotische verkeer en de hitte van Saigon. Hij weet ook verrassend veel over Nederland. De rit gaat wel snel voorbij zo, een leuk afscheid van Saigon.
Over een uurtje gaan we boarden. Morgenochtend om 10 uur lokale tijd landen we op Schiphol. We zien de spandoeken graag tegemoet . Morgen plaatsen we nog een
allerlaatste blog als afsluiting van ons avontuur.
Tot snel!
Dag 31 en 32: Terug in Ho Chi Minh
Vanochtend vertrekken we uit Cat Tien. We worden door onze host weggebracht naar de snelweg en wachten samen met hem op de bus. De rit is zo'n 4 uur en is meer dan
prima. De uurtjes vliegen voorbij in zo'n luxe sleeperbus. Bij een groot busstation worden we eruit gegooid en moeten we wachten op een minibus die ons naar ons hotel in District 1 brengt. Er is
bijna geen communicatie dus we moeten maar hopen dat alles goed gaat. We worden met een grote groep mensen incl. baggage in een busje gepropt en rijden naar het centrum. Gelukkig worden we netjes
afgezet bij ons hotel. We hebben gekozen voor een iets luxere kamer voor onze laatste drie nachten, we hebben een simpele maar comfortabele kamer in een mooi hotel. 5 weken lang hebben we overnacht
voor €8-14 per nacht, deze kamer is bijna €30! We zitten op een perfecte plek in het centrum dus vanaf hier kunnen we de laatste paar dagen op ons gemak doorbrengen.
Nadat we zijn afgekoeld en uitgepakt zijn we toe aan goed eten. Op 100m van het hotel is een van de best beoordeelde restaurantjes van Saigon. Het heet Bep Me In, en
het is erg druk. We bestellen hun specialiteit, Coconut Fried Rice en gefrituurd varkensvlees. Het is allebei heerlijk en samen smaakt het nóg beter. Het dessert is huisgemaakt kokosijs met banaan
en mango. Als we besluiten om te gaan staat er een rij van ongeveer 20 man buiten. Goed eten doet wonderen, we hebben meteen weer heel veel zin in de laatste dagen. Daarna wandelen we
naarPasteur Street Brewery,een populaire bar die zijn eigen speciaalbier serveert. We kunnen niet kiezen uit de grote lijst
dus we bestellen twee 'flights' met proefglaasjes van 200mL. In totaal proeven we 12 verschillende biertjes. Onze favorieten zijn Saigon Saison, Pomelo IPA, Jasmine IPA en Double Jasmine. De
veelbelovende Dragonfruit Gose viel helaas tegen. We nemen de tijd voor de 12 biertjes, we spelen een spelletje, denken terug aan onze mooie vakantie en waar we allemaal zin in hebben als we weer
thuis zijn. De wandeling terug naar het hotel was erg gezellig
De volgende ochtend doen we heel rustig aan en gaan we als eerste op zoek naar de pinpas van Brent. Al vrij snel is duidelijk dat we hem hier niet gaan vinden, hij is
blijkbaar toch naar een kantoor gebracht vlakbij Mui Ne. Het maakt gelukkig niet uit, in Mui Ne hadden we geen tijd gehad om naar het kantoor te gaan. De pas is geblokkeerd en een nieuwe ligt op de
mat als we thuis komen.
We pakken een GRAB terug naar het hotel en lunchen met een fantastische Pho bij MamaPho. Alles is heel dichtbij dus we hebben de luxe dat we even kunnen afkoelen in
het hotel voordat we naar de Ben Tanh Market gaan. We zijn op zoek naar een aantal souvenirs. Na 5 weken Vietnam zijn we een stuk beter geworden in onderhandelen. We zijn er ook achter dat je de
beste prijs krijgt als je iets écht niet wil hebben. Brent kijkt net iets te lang naar een tas, waarop de verkoopster zegt, only 750k for you! Brent zegt no thanks, en dan begint 'de
onderhandeling'. Ok, Ok, only 500k! Mister...Mister... ok, 400. Mister, please! Oke good price, 350, oke! 330! Een rugzak van €30 terug naar €13, zonder iets te zeggen. Maarja, we hebben geen
rugzak nodig.
De Ben Tanh Market is echt intens, het is zeker 35°C binnen en propvol. Na een uurtje rondkijken zijn we helemaal gaar en kunnen we de agressieve verkopers niet meer
uitstaan. Tijd voor airco.
Savonds wandelen we naar een leuk restaurantje waar we aan het begin van de vakantie ook hebben gegeten (o.a. pomelo salade). We eten er heerlijk. De beste gefrituurde
spring rolls die we tot nu toe hebben gegeten en hele lekkere verse spring rolls. Hoofdgerecht is super mals langzaam gegaard varkensvlees en een mangosalade met garnalen. We drinken er nog een
goede cocktail (passievrucht mojito). We vertellen de serveerster dat het eten fantastisch is en dat we al bijna vijf weken in Vietnam zijn. Een paar minuten later brengt ze ons een klein dessertje
en zegt ze heel oprecht: "there are so many countries you can visit, thank you so much for visiting my Vietnam".
Daarna wandelen we in het donker door het drukke en chaotische Saigon naar Ho Thi Ky streetfood street. Het is zo leuk om te merken dat we toch met een andere blik
door de straat lopen dan aan het begin van de vakantie. Toen was alles nieuw en maakte zoveel indruk. Nu zijn we alles gewend, de drukte, hitte, geuren, taal, mensen en natuurlijk het eten. We eten
avocado/kokosijs en drinken iets. Het eten van net was zo lekker dat we nu niet meer zoveel honger hebben.
We pakken een GRAB terug naar het hotel en gaan optijd naar bed, morgen worden we vroeg opgehaald voor de laatste tour van de vakantie.
Nog maar twee dagen! Groetjes!
Dag 29 en 30: Cat Tien National Park
Vandaag gaan we naar Cat Tien National Park, een groot beschermd natuurgebied met veel natuur en hopelijk veel wilde dieren.
In Da Lat ontbijten we met de beste Mi Quang noedels die we tot nu toe hebben gehad en drinken we koffie bij een gezellig café. Daarna checken we uit en wachten we op
een minibus die ons naar het busstation brengt. De sleeper-bus die we deze keer hebben is aanzienlijk mooier en moderner dan de bus van en naar Mui Ne. We hebben grotere ligstoelen en meer privacy.
Qua luxe is het vergelijkbaar met business of first class in het vliegtuig. We hebben chille plekken aan het raam en de chauffeur rijdt gelukkig rustig. De reis duurt weer 4,5 uur dus we gaan er
goed voor zitten.De bus heeft WiFi die goed genoeg is om netflix te kijken dus we vermaken ons prima. Brent luistert zijn luisterboek en Roos kijkt een
serie.
De bus rijdt helemaal door tot Ho Chi Minh maar we hebben van ons hostel een briefje gekregen waar opstaat dat we bij Cat Tien Park afgezet willen worden. Samen met
nog een andere toerist worden we 20km van het park afgezet. We pakken samen een taxi naar het dorpje Nam Cat Tien. We wandelen nog een klein stukje tot we bij onze Home Stay zijn, een bakstenen
huisje met uitzicht over een Pomelo Farm. Nam Cat Tien is een klein dorpje naast de Dong Nai rivier. Een klein veerbootje brengt mensen naar de overkant, waar het echte National park begint. Het is
inmiddels al bijna donker dus dat bewaren we voor morgen.
De keuzes voor het avondeten zijn niet heel breed. De enige plekken die eten serveren zijn de home stays die in Nam Cat Tien zijn. We zoeken een plekje op aan de
rivier met goede reviews maar het eten is helaas niet heel goed.
De volgende ochtend doen we rustig aan en ontbijten we bij onze home stay. Ze spreekt geen woord Engels maar ze doet wel haar best. Ze stapt snel op de scooter om
fruit te kopen. Het tempo is hier wat lager dan we gewend zijn en pas na anderhalf uur krijgen we een hele matige Bahn Mi.
We wandelen naar de veerboot en varen naar de overkant. De eerste stop is het visitor center, op zoek naar een kaart van de omgeving en informatie over de wandelpaden.
Hier krijgen we te horen dat er geen kaarten meer zijn en erg behulpzaam zijn ze ook niet. Een goed begin van de dag. Ze wijzen welke kant we op moeten en we hopen maar dat we onderweg bordjes
tegen komen. Gelukkig is dat zo en kunnen we de meeste bezienswaardigheden wel bezoeken. We wandelen een stukje het bos in op zoek naar de "Giant Tung Tree", een boomsoort met gigantische wortels,
heel typisch voor de jungle. We zien ook veel andere bijzondere bomen en begroeiing die we nog nooit eerder hebben gezien. Een stuk verder is weer een paadje dat naar een stroomvernelling in de
rivier leidt. Hier is op dat moment helaas een grote groep schoolkinderen die ons duidelijk interessanter vinden dan de natuur. Een beetje vervelend als we proberen te genieten van de
omgeving.
We lopen snel door naar de botanische tuinen van het park. Het bestaat uit drie gebieden waar extra aandacht wordt besteed aan het behouden en herpopuleren van het
bos. We wandelen er doorheen over kleine kronkelpaadjes en er is verder niemand. Dit is erg mooi. We wandelen zo'n 3,5km verder naar de volgende stroomversnelling in de rivier en eten daar een
stokbroodje met nutella. Als ze hier geen goed eten kunnen serveren dan doen we het zelf wel, haha. Na de stroomversnelling lopen we nog een stukje verder door een mooi stuk van het park. Dit stuk
van het park lijkt wat minder bezocht en de bomen zijn veel hoger en ouder dan we tot nu toe gezien hebben. We zijn inmiddels al ruim 3 uur aan het wandelen en de gevoelstemperatuur is 38°C.
Hoogtijd om terug te wandelen. Deze keer stoppen we niet bij alle bezienswaardigheden en lopen we de hele route over de 'hoofdweg'. Na iets meer dan 1 uur doorstappen zijn we weer bij het visitor
center. We drinken een welverdiende smoothie en koelen af in de schaduw.
Een tijdje later zijn we terug in ons huisje en besluiten we dat we het hier wel gezien hebben. De natuur van het park is minder indrukwekkend dan we hadden verwacht
en de lange hike die we morgen wilden doen blijkt vrij duur te zijn. Ook alle andere tours in het park zijn prijzig. Daarnaast vinden we, zoals jullie inmiddels weten, goed eten heel belangrijk.
Dat gaan we hier niet vinden en onze volgende en laatste stop is Ho Chi Minh. We regelen dat we de bus van morgen kunnen pakken en denken na over de invulling van onze laatste dagen.
Savonds eten we bij het beste restaurant (o.b.v. reviews) van Nam Cat Tien. We krijgen een bord met instant noedels, gewokte groenten en rundvleesstukjes, hun
'best-seller'. Gelukkig is het wel warm en op smaak. Op de terugweg kopen we wat lekkers bij een winkeltje en is de mevrouw van de winkel zeer onder de indruk van Roos haar benen. Diep onder de
indruk kneedt en voelt ze aan de benen van Roos. Brent is gelukkig snel genoeg voor een foto.
We relaxen op ons balkon tot de zon onder is en we worden belaagd door insecten, daarna gaan we veilig onder onze klamboe liggen. We hebben sterke DEET bij ons dus het
valt mee hoeveel we geprikt worden. Roos is helaas wel op meerdere plekken geprikt door een klein beestje in Da Lat en heeft daar al meer dan een week last van.
We realiseren ons dat foodie zijn wel een groot nadeel heeft. Namelijk dat onze standaarden heel hoog zijn en dat slecht eten heel veel invloed heeft op onze mening
van een plek. Onze vakantie duurt nog maar vier dagen en we hebben heel veel zin om in Ho Chi Minh nog een laatste culinaire avontuur te beleven. Donderdagavond vliegen we terug en vrijdagochtend
landen we in Nederland.
Groetjes!
Dag 27 en 28: Mui Ne --> Da Lat
Ons uitstapje naar Mui Ne zit er alweer op. Brent voelt zich gelukkig weer iets beter. We ontbijten licht en gaan daarna nog even voor de laatste keer naar het strand.
Daarna pakken we onze tassen in en wachten we op de bus. We rijden ruim een uur rond in Mui Ne om alle passagiers op te halen. Op sommige plekken staan we wel een kwartier stil zonder dat er iets
gebeurt. De chauffeur en z'n hulpje stappen op een gegeven moment zelfs op de scooter, waarschijnlijk op zoek naar lunch. Daarna vertrekken we eindelijk naar Da Lat. Deze keer moeten we
bergopwaarts en de bus heeft er moeite mee. Op sommige stukken gaat zelfs de airco uit zodat we meer vermogen hebben. Een dutje doen zit er niet in, daarvoor is het veel te hobbelig. We verbazen
ons elke keer weer over het rijgedrag van buschauffeurs. Ze zijn de grootste op de weg en rijden het hardst van iedereen. Zelfs op een smal bergweggetje met blinde bochten flikt de chauffeur het om
2 auto's en 4 scooters in één keer in te halen. Na 5 uur scheuren zijn we in Da Lat, we hebben het overleefd.
We hebben weer twee nachten geboekt bij hetzelfde hostel. We zijn allebei gaar van de rit en Brent is nogsteeds niet helemaal lekker. Na het avondeten crashen we in de
kamer.
Vandaag gaan we weer Da Lat verkennen. Er zijn nog een paar dingen die we wilden doen dus we zijn blij dat we nog een dag hebben. Sochtends gaan we naar de Truc Lam
Zen Monastery. Een plek waar monniken en nonnen Zen Buddhisme studeren en beoefenen. De monniken leven in een afgescheiden deel van het monastery. Het hele buitenste deel is open voor toeristen.
Het is een ontzettend mooie en rustgevende plek. Bij de bibliotheek krijgen we een boekje "method of meditation", geschreven door Truc Lam zelf. Ook krijgen we een boekje met informatie over de
Truc Lam Monastery en het leven van de monniken en nonnen.
Na de monastery rijden we naar een restaurant waar de beste Banh Beo van Da Lat wordt verkocht. We gaan zitten en hoeven niet eens iets te bestellen. Voordat we het
weten hebben we allebei een bordje Banh Beo voor onze neus. Banh Beo zijn glibberige en rubberige rijstcakes gemaakt van tapioca- en rijstbloem. Ze hebben van zichzelf geen smaak en de textuur is
even wennen. Bovenop de rijstcakes ligt een lekkere rode saus met gehakt, gegrituurde varkenshuid, gefrituurde uitjes, lente ui en Nuoc Mam (een zoet sausje met vissaus). Alles samen smaakt
heerlijk. Het is heel leuk om te zien hoe blij de mensen zijn als ze zien hoe lekker we het vinden. We bedanken ze en zeggen Ngon Qua! Heerlijk!
De volgende bestemming is Crazy House. Dit is net als de Maze Bar een bizarre plek met een sprookjesachtige sfeer. De Crazy House is een populaire bestemming in Da Lat
en we moeten entree betalen om naar binnen te mogen. Het hele complex is verrassend groot en bestaat uit verschillende gebouwen en eindeloos veel trappen. Het is moeilijk uit te leggen dus hier is
een vertaling van wikipedia:
"Het algehele ontwerp van het gebouw lijkt op een gigantische boom, met gebeeldhouwde ontwerpelementen die natuurlijke vormen
vertegenwoordigen, zoals dieren, paddenstoelen, spinnenwebben en grotten. De architectuur, bestaande uit complexe, organische, niet-rechtlijnige vormen, wordt beschreven als
expressionistisch."
Als we uitgekeken zijn bij de Crazy house gaan we terug naar het hostel. Het regenseizoen is op komst in Da Lat en de afgelopen dagen begint het elke dag stipt om 3
uur met regenen. In het hostel plannen we de laatste week van onze vakantie. Savonds eten we weer hotpot en regelen we de busreis van morgen.
Groetjes!
Dag 25 en 26: Mui Ne
Vandaag staan we weer vroeg op, onze bus naar Mui Ne vertrekt om 7:30. Dichtbij het hostel vinden we een kraampje dat broodjes hotdog verkoopt. We hebben geen tijd om
verder te zoeken dus we doen het er maar mee. Gelukkig zijn ze verrassend goed.
We checken uit en pakken een GRAB naar de bus. We zitten in een sleeper-bus. Een bus met drie rijen ligstoelen die bijna helemaal plat kunnen. Dit is verreweg de meest
gebruikte manier voor toeristen en locals om door het land te reizen. Voor ons is het de eerste keer en het bevalt goed. De rit duurt 4,5 uur en de chauffeur heeft er zin in. De toeter draait volle
toeren en we racen de berg af. Mui Ne bestaat uit 1 lange straat langs de zee en iedereen wordt bij z'n hostel afgezet. Ideaal. Nadat we zijn ingecheckt gaan we meteen naar het strand om de rest
van de middag te chillen. Mui Ne is een echte strandbestemming met veel watersporters. De lucht hangt vol met kites en de golven zijn groot genoeg voor normale surfers.
Savonds worstelen we met het vinden van een goede pinautomaat. Onze favoriete bank is niet aanwezig in Mui Ne en de andere pinautomaten die we vinden nemen onze kaart
niet aan of geven een andere foutmelding. De laatste pinautomaat die we proberen slikt ook nog de pinpas van Brent in... shit. We vragen iemand van een booking office aan de overkant om de hotline
te bellen. We krijgen een nummer wat we morgen moeten bellen om onze pas terug te krijgen. We hebben gelukkig Roos haar pinpas nog. Na dit avontuur eten we Indiaas en gaan we vroeg naar
bed.
De volgende ochtend staat onze wekker om 4:00. We douchen snel en worden opgepikt door een felgroene jeep voor onze tour. Mui Ne staat bekend om twee bijzondere
duinen, een soort woestijnlandschap ongeveer 5 minuten van de zee. We rijden in ongeveer 45 minuten naar de White Sand Dunes. We zijn niet de enige, de parkeerplaats staat vol met andere gekleurde
jeeps. In het donker stappen we achterop een quad en rijden we naar de top van de hoogste duin. De timing was perfect, ongeveer 10 minuten later komt de zon op. In het licht kunnen we pas zien hoe
groot de duinen zijn. Het is echt een woestijnlandschap. Na een half uurtje op de top komen de quads weer terug. We stappen op en rijden van de steile kant van de hoogste duin. Het is net een
achtbaan, de bestuurder is een jochie en hij heeft het duidelijk eerder gedaan. We gaan volgas over de duinen en pakken nog een steile afdaling voordat we stoppen aan de waterkant. Hier hebben we
nog een mooi uitzicht over de duinen, daarna rijden we terug naar de jeep.
De volgende stop zijn de Red Sand Dunes. We hebben inmiddels flink trek dus we bestellen een beef noodle soup. Er is verder niemand in het restaurant en degene die
onze koffie maakt komt duidelijk net uit bed en loopt nog in haar pyjama. Bij dit soort tentjes hopen we altijd maar dat we geen voedselvergiftiging krijgen. We lopen de rode duinen op en maken wat
leuke foto's. De duinen zijn felrood en erg mooi.
De volgende stop is het vissersdorpje van Mui Ne. Elke nacht varen honderden vissersbootjes het water op om vis te vangen. Rond 5 uur sochtends komen ze terug en staan
de vrouwen op ze te wachten om de vis te sorteren en te verkopen. Het is een leuk schouwspel. Een groepje mensen staat om een paar bakken vis en zijn duidelijk bezig met een felle onderhandeling.
Overal staan gefilterde bakken met inktvissen, kreeften, garnalen, vissen en verschillende soorten slakken en schelpdieren.
De laatste stop is de Fairy Stream, een soort canyon met mooie kalksteen stalactieten, veel groen en witte en rode duinen. We wandelen met blote voeten in een klein
beekje door de canyon. Het eeste stuk is een beetje rommelig maar daarna wordt het heel mooi.
We worden teruggebracht naar het hostel en doen een welverdiend middagdutje. Daarna gaan we lekker op het strand liggen. Brent voelt zich sinds het middagdutje niet
lekker. Roos voelt zich gelukkig prima en bakt lekker in de zon. Als we terug zijn in het hostel is het duidelijk, Brent heeft voedselvergiftiging. We wisten dat het een keer ging gebeuren. Roos
gaat in dr eentje avondeten terwijl Brent ziek op bed ligt. Na een paar keer overgeven gaat het gelukkig iets beter en lukt het om iets kleins te eten. Hopelijk gaat het morgen goed genoeg voor de
busreis terug naar Da Lat.
In de middag proberen we met veel moeite iemand van de bank aan de lijn te krijgen. Steeds als we bellen en Engels praten wordt er opgehangen. Roos pikt het niet en
belt wel 10 keer tot we eindelijk een Engels sprekend persoon aan de lijn hebben. We kunnen Brent zijn pinpas ophalen... in Ho Chi Mihn. Daar zijn we over een week en we zijn erg benieuwd of de pas
daar dan echt is.
Groetjes!
Dag 24: Da Lat, Lang Biang Mountain
Vandaag staan we optijd op voor onze hike naar de top van Lang Biang Mountain. We kopen eerst lunch en water voor de tocht en scooteren daarna over leuke weggetjes en
door een mooie omgeving naar de voet van de berg. We weten niet precies wat ons te wachten staat maar we hebben ons voorbereid op een zware tocht.
De route begint aan het eind van een onverhard paadje met een klein bordje waar op staat "To the mountain, go up". De eerste 1,5 uur van de wandeling wandelen we steil
de berg op door een dennenbos. Er is geen pad, alleen elke zoveel honderd meter een bord met twee pijlen met daarop "go up, go down". Het lijkt op een dennenbos zoals we die ook in Nederland wel
hebben. Het is alleen veel groter en het 'pad' gaat de hele route steil omhoog. Regelmatig hebben we door de bomen een fantastisch uitzicht over de omgeving. De hike is echt wel pittig. We zijn
helemaal doorweekt en de hartslag is hoog. We genieten intens van de rust en de geluiden van het bos. We zijn tot nu toe nog geen andere toeristen tegengekomen.
Op het halverwege punt kruisen we de geasfalteerde weg die toeristen met jeeps de berg op rijdt. Deze jeeps zijn duur en brengen je maar voor een klein stukje de berg
op naar een viewpoint. Wij hiken verder over een onverard pad met rotsen en de komende 20 minuten wordt het pad steeds ruwer. Na ongever 1,5 uur komen we bij een punt wat we allebei heel bijzonder
vonden. Op ongeveer 1900 meter verandert het dennenbos in jungle. De overgang vindt plaatst in nog geen 50 meter. Als we achterom kijken zien we kaarsrechte dennenbomen en weinig begroeiing. Voor
ons zien we een dichtbegroeide jungle met veel bomen, takken, klimop en gigantisch veel wortels. Het geluid van vogels wordt nu aangevuld door krekels en andere junglegeluiden.
Op dit punt komen we ook het bord tegen waarop staat dat we 3,3km gehad hebben en dat het nog 970m is naar de top. Het paadje wordt nu steeds steiler. Op veel plekken
moeten we klimmen. Het lijkt meer op traplopen dan wandelen en onze hartslag kan op sommige momenten niet veel hoger. Elke paar minuten komen we even op adem. De laatste 200 meter is genadeloos. De
'treden' zijn hoog en elke stap kost veel energie. We komen een paar jongens tegen van het hostel waarvan we wisten dat ze de hike ook gingen doen. Zij zijn onderweg naar beneden en hadden de hike
duidelijk onderschat.
Na een uurtje zwoegen zijn we de jungle door en na totaal 2,5 uur hebben we de top bereikt. Best een prestatie want we hadden rekening gehouden met 3 uur. Op de top
worden we beloond met een waanzinnig uitzicht over de jungle en de omliggende dorpjes. We eten onze welverdiende lunch op en maken een paar foto's. We worden belaagd door insecten en na 10 minuten
besluiten we om maar weer terug te gaan. De insecten hebben zich om een of andere reden verzameld op de top, tijdens de hele wandeling hebben we nergens last van gehad. Met nieuwe energie van onze
lunch klimmen we weer naar beneden. Naar beneden is een stuk minder vermoeiend, maar wel erg technisch en zwaar voor de knieën. Het stuk door de jungle is vooral voorzichtig doen en langzaam
klimmen. Het is heerlijk als we weer op vlak terrein lopen. We dachten dat we het moeilijkste achter de rug hadden tot we bij het steile pad in het dennenbos kwamen. Het is zo steil dat we
zigzaggend naar beneden moeten om niet uit te glijden. De vloer ligt vol met lange dennennaalden waardoor het moeilijk is om grip te vinden. Steeds als een van ons bijna uitglijdt liggen we in een
deuk. Het voelt als een dag geleden dat we hier liepen en we kunnen ons nauwelijks herrineren dat dit stuk van de hike ook zo zwaar was.
Na ongeveer 2 uur zijn we beneden. Als we er bijna zijn begint het te druppelen. Een paar minuten later komt er een echte tropische bui naar beneden. In een paar
minuten zijn we zeiknat en rennen we het laatste stuk naar de overdekking waar de scooter staat. We zijn heel blij dat we niet op de berg waren toen het begon te regenen. Dat was een modderig en
spekglad drama geweest. We rijden liever niet in de regen maar de radar geeft aan dat het voorlopig nog wel blijft regenen. We besluiten dus om 2 poncho's te kopen en stappen op de scooter. Onze
schoenen waren al doorweekt dus dat maakt niet uit. We rijden voorzichtig en kijken onze ogen uit. Het rioleringssysteem is door het lange droogseizoen helemaal niet gewend om zoveel water af te
voeren. Op sommige plaatsen rijden de auto's met hun banden bijna helemaal onderwater. Scooters rijden over de stoep. Op een paar plekken zijn muren verzakt en ligt de weg onder het puin. We
genieten er stiekem ook wel van, dit is leuker dan wachten tot het droog wordt. Je zult net zien, een kwartiertje later rijden we Da Lat in en begint de zon te schijnen.
We wringen onszelf uit en gaan op pad voor avondeten. We eten Bahn Mi Xui Mai, een Vietnamese versie van een stokbroodje met kippensoep en een varkensgehaktbal. Daarna
gaan we nog op zoek naar een andere specialiteit van Da Lat: Nem Nuong. We lopen het restaurant binnen en zonder iets te bestellen wordt onze tafel gevuld met eten. Nem Nuong zijn gegrilde
varkensspiesjes die het gerecht bijzonder maken. Daarnaast krijgen we gefrituurde rijstpapier rolletjes, kruiden, ingelegde groenten en rijstpapier om alles in te rollen. Er zit ook een speciale
dipsaus bij die hoort bij de Nem Nuong. Het is erg lekker.
Savonds pakken we onze tassen weer in. Morgenochtend gaan we naar Mui Ne.
Dag 23: Da Lat dagtour
Vandaag staan we vroeg op en zoeken we naar een snel ontbijtje. Om 8:30 worden we opgehaald voor een groepstour naar de twee grootste watervallen van Da Lat. Deze zijn
ongeveer 30km buiten de stad en op de scooter niet in één dag te bezoeken. Het duurt niet lang voordat Brent de bijnaam "Dutch Hollywood" krijgt, weer iemand die vindt dat hij op een acteur lijkt.
De eerste stop is een koffiebrander die zogenaamde Weasel Coffee en Elephant Coffee maakt. In betonnen hokken zitten tientallen wezels. Op het terrein zijn ook struisvogels, gibbons en olifanten.
De gids vertelt dat de dieren een paar jaar gehouden worden tot ze sterker zijn en daarna weer terug worden gezet in de natuur. We hebben nogal onze twijfels bij dat verhaal maar dat zetten we maar
uit ons hoofd. We komen voor de koffie. Net als bij de bekende Kopi Luwak worden de dieren rijpe koffiebesjes gevoerd. De vrucht verteren ze en de rauwe koffieboon verandert onder invloed van
enzymen die in de maag aanwezig zijn. Dit poepen ze uit waarna de bonen worden gefermenteerd, gedroogd en geroosterd (standaard procedure). Uiteraard mogen we hier Weasel of Elephant Coffee
proberen. De bonen ruiken erg sterk en lekker. De koffie heeft iets aparts, niet vies, maar ook zeker niet lekkerder dan normale koffie. We moeten lachen om het britse meisje die de koffie volgiet
met water, suiker én gecondenseerde melk. Daarna zegt ze dat ze het niet zo bijzonder vindt... duh. Het is nogal een toeristische attractie die een beetje achterloopt op het gebied van
diervriendelijkheid. Zo is er nog de mogelijkheid om op de olifanten te zitten of op een half kale struisvogel te rijden. Gelukkig doet niemand van de groep hier aan mee.
Daarna rijden we door en stoppen we bij een bijenhouder. Hier leren we over de producten die bijen produceren: bijpollen, honing en royal jelly. Hier krijgen we een
goede Engelse uitleg door een enthousiaste jongen en kunnen we proeven en foto's maken. Veel leuker dan in de Mekong delta.
De volgende stop is de Pongour watervallen. De grootste van de centrale hooglanden van Vietnam. Het is droogseizoen en de waterval stroomt dus niet heel hard. Dat
maakt het echter wel mogelijk om over een grote steenvlakte te wandelen met mooi uitzicht op de waterval. In het regenseizoen staat dit gedeelte onder water. Het is een hele mooie waterval en
helemaal bovenop in de verte zien we zelfs de eerste wildlife van onze vakantie, een famillie aapjes. We wandelen nog even rond en maken mooie foto's, daarna is het gelukkig tijd voor lunch. De
groep bestaat uit een man of 20 en is een mix van Vietnamezen en toeristen. We krijgen een gedeelde lunch met verschillende lokale gerechten, te veel om op te noemen. Aan onze tafel zitten twee
mannen uit Singapore, een Franse jongen, twee Britten en twee Zwitsers. Een gedeelde maaltijd met vreemden is voor iedereen even wennen maar na een tijdje is het best gezellig en deelt iedereen
zijn reisverhalen. Het Britse stel doet in 15 dagen Vietnam van zuid naar Noord. Een belachelijk tempo als je bedenkt dat wij ruim 30 dagen doen over de helft van Vietnam.
Na de lunch gaan we naar een tempel met pagode. Zeker niet de mooiste die we tot nu toe gezien hebben. Daarna rijden we een klein stukje naar de Elephant waterfalls.
Een hoge waterval met een lange val. Onderaan de waterval liggen gigantische stukken rots die ooit van de wand zijn gevallen. Het is erg mooi en het kleine paadje naar beneden brengt ons steeds op
mooiere plekken om goede foto's te maken.
De volgende stop is een krekelboerderij. Het is niet heel mooi en nogal rommelig. Zelfs Roos zet haar walging aan de kant en eet een gefrituurde krekel!! Na het werk
bier drinken en krekels eten is blijkbaar een populaire bezigheid onder Vietnamese mannen.
De laatste stop is een gigantische 'coffee garden' op de zijkant van een berg. Het hele complex heeft zeker 1000 of meer zitplaatsen, een bloementuin en eindeloos veel
looppaadjes en plekjes die je kan ontdekken. Het is een echt Instagram Paradijs. Helaas begon het te regenen dus konden we niet alles zien.
We worden teruggebracht naar het hostel waar we even opfrissen en dan op pad gaan naar het avondeten. We eten vanavond 'hot pot'. Op tafel krijgen we een pan met twee
verschillende soorten boullion. Er is een rauw buffet met 15 verschillende soorten groenten en een plaats waar je garnering zoals sojasaus, pepertjes, gebakken uitjes en noedels kan pakken. Apart
bestellen we nog een mix van verschillende soorten vlees en champignons. De bedoeling is om alles te garen in de bouillon, een beetje zoals fondue. Vijf jaar geleden hebben we dit in Thailand ook
geprobeerd maar toen snapten we er niks van. Gelukkig wisten we deze keer wel hoe het moest en wat we lekker vinden. In het restaurant zijn geen andere toeristen dus we werden weer eens met
gigantische ogen aangekeken. Mensen draaide zich letterlijk om om ons even een paar minuten goed te bekijken. Gelukkig zijn we dit inmiddels gewend.
In de avond gaan we naar de Maze bar. Een unieke en populaire bar die is ontworpen als een doolhof. Het pand bestaat uit 5 of 6 verdiepingen en heeft talloze gangen en
kamers. Allemaal met een bijzonder ontwerp waardoor het voelt alsof je door een sprookje loopt. Elke hoek die we omgaan en trap die we beklimmen brengt ons weer op een andere plek. Steeds als we
denken dat we bijna bij het dakterras zijn dan is er nog een verdieping. Helemaal op het dak is zelfs nog een sprookjesachtige tuin met meerdere verdiepingen. Het is onmogelijk om het eer aan te
doen met uitleg en foto's. We begrijpen dat elke avond rond 10 uur een bus met toeristen wordt gedropt voor de maze bar. Om 12 uur sluit de bar en worden de dronken toeristen met een minivan naar
een willekeurig backpacker hostel gebracht voor de afterparty. Wij besluiten om terug te gaan naar het hostel, waar we nog tot laat in de avond met een groep mensen van het hostel kletsen. Altijd
grappig om te horen dat iedereen een totaal andere reis beleeft in hetzelfde land.
Morgen is alweer de laatste dag in Da Lat.
Groetjes Brent en Roos