Vandaag staan we weer vroeg op, onze bus naar Mui Ne vertrekt om 7:30. Dichtbij het hostel vinden we een kraampje dat broodjes hotdog verkoopt. We hebben geen tijd om verder te zoeken dus we doen het er maar mee. Gelukkig zijn ze verrassend goed.

We checken uit en pakken een GRAB naar de bus. We zitten in een sleeper-bus. Een bus met drie rijen ligstoelen die bijna helemaal plat kunnen. Dit is verreweg de meest gebruikte manier voor toeristen en locals om door het land te reizen. Voor ons is het de eerste keer en het bevalt goed. De rit duurt 4,5 uur en de chauffeur heeft er zin in. De toeter draait volle toeren en we racen de berg af. Mui Ne bestaat uit 1 lange straat langs de zee en iedereen wordt bij z'n hostel afgezet. Ideaal. Nadat we zijn ingecheckt gaan we meteen naar het strand om de rest van de middag te chillen. Mui Ne is een echte strandbestemming met veel watersporters. De lucht hangt vol met kites en de golven zijn groot genoeg voor normale surfers.

Savonds worstelen we met het vinden van een goede pinautomaat. Onze favoriete bank is niet aanwezig in Mui Ne en de andere pinautomaten die we vinden nemen onze kaart niet aan of geven een andere foutmelding. De laatste pinautomaat die we proberen slikt ook nog de pinpas van Brent in... shit. We vragen iemand van een booking office aan de overkant om de hotline te bellen. We krijgen een nummer wat we morgen moeten bellen om onze pas terug te krijgen. We hebben gelukkig Roos haar pinpas nog. Na dit avontuur eten we Indiaas en gaan we vroeg naar bed.

De volgende ochtend staat onze wekker om 4:00. We douchen snel en worden opgepikt door een felgroene jeep voor onze tour. Mui Ne staat bekend om twee bijzondere duinen, een soort woestijnlandschap ongeveer 5 minuten van de zee. We rijden in ongeveer 45 minuten naar de White Sand Dunes. We zijn niet de enige, de parkeerplaats staat vol met andere gekleurde jeeps. In het donker stappen we achterop een quad en rijden we naar de top van de hoogste duin. De timing was perfect, ongeveer 10 minuten later komt de zon op. In het licht kunnen we pas zien hoe groot de duinen zijn. Het is echt een woestijnlandschap. Na een half uurtje op de top komen de quads weer terug. We stappen op en rijden van de steile kant van de hoogste duin. Het is net een achtbaan, de bestuurder is een jochie en hij heeft het duidelijk eerder gedaan. We gaan volgas over de duinen en pakken nog een steile afdaling voordat we stoppen aan de waterkant. Hier hebben we nog een mooi uitzicht over de duinen, daarna rijden we terug naar de jeep.

De volgende stop zijn de Red Sand Dunes. We hebben inmiddels flink trek dus we bestellen een beef noodle soup. Er is verder niemand in het restaurant en degene die onze koffie maakt komt duidelijk net uit bed en loopt nog in haar pyjama. Bij dit soort tentjes hopen we altijd maar dat we geen voedselvergiftiging krijgen. We lopen de rode duinen op en maken wat leuke foto's. De duinen zijn felrood en erg mooi.

De volgende stop is het vissersdorpje van Mui Ne. Elke nacht varen honderden vissersbootjes het water op om vis te vangen. Rond 5 uur sochtends komen ze terug en staan de vrouwen op ze te wachten om de vis te sorteren en te verkopen. Het is een leuk schouwspel. Een groepje mensen staat om een paar bakken vis en zijn duidelijk bezig met een felle onderhandeling. Overal staan gefilterde bakken met inktvissen, kreeften, garnalen, vissen en verschillende soorten slakken en schelpdieren.

De laatste stop is de Fairy Stream, een soort canyon met mooie kalksteen stalactieten, veel groen en witte en rode duinen. We wandelen met blote voeten in een klein beekje door de canyon. Het eeste stuk is een beetje rommelig maar daarna wordt het heel mooi.

We worden teruggebracht naar het hostel en doen een welverdiend middagdutje. Daarna gaan we lekker op het strand liggen. Brent voelt zich sinds het middagdutje niet lekker. Roos voelt zich gelukkig prima en bakt lekker in de zon. Als we terug zijn in het hostel is het duidelijk, Brent heeft voedselvergiftiging. We wisten dat het een keer ging gebeuren. Roos gaat in dr eentje avondeten terwijl Brent ziek op bed ligt. Na een paar keer overgeven gaat het gelukkig iets beter en lukt het om iets kleins te eten. Hopelijk gaat het morgen goed genoeg voor de busreis terug naar Da Lat.

In de middag proberen we met veel moeite iemand van de bank aan de lijn te krijgen. Steeds als we bellen en Engels praten wordt er opgehangen. Roos pikt het niet en belt wel 10 keer tot we eindelijk een Engels sprekend persoon aan de lijn hebben. We kunnen Brent zijn pinpas ophalen... in Ho Chi Mihn. Daar zijn we over een week en we zijn erg benieuwd of de pas daar dan echt is.

Groetjes!