Ons uitstapje naar Mui Ne zit er alweer op. Brent voelt zich gelukkig weer iets beter. We ontbijten licht en gaan daarna nog even voor de laatste keer naar het strand. Daarna pakken we onze tassen in en wachten we op de bus. We rijden ruim een uur rond in Mui Ne om alle passagiers op te halen. Op sommige plekken staan we wel een kwartier stil zonder dat er iets gebeurt. De chauffeur en z'n hulpje stappen op een gegeven moment zelfs op de scooter, waarschijnlijk op zoek naar lunch. Daarna vertrekken we eindelijk naar Da Lat. Deze keer moeten we bergopwaarts en de bus heeft er moeite mee. Op sommige stukken gaat zelfs de airco uit zodat we meer vermogen hebben. Een dutje doen zit er niet in, daarvoor is het veel te hobbelig. We verbazen ons elke keer weer over het rijgedrag van buschauffeurs. Ze zijn de grootste op de weg en rijden het hardst van iedereen. Zelfs op een smal bergweggetje met blinde bochten flikt de chauffeur het om 2 auto's en 4 scooters in één keer in te halen. Na 5 uur scheuren zijn we in Da Lat, we hebben het overleefd.

We hebben weer twee nachten geboekt bij hetzelfde hostel. We zijn allebei gaar van de rit en Brent is nogsteeds niet helemaal lekker. Na het avondeten crashen we in de kamer.

Vandaag gaan we weer Da Lat verkennen. Er zijn nog een paar dingen die we wilden doen dus we zijn blij dat we nog een dag hebben. Sochtends gaan we naar de Truc Lam Zen Monastery. Een plek waar monniken en nonnen Zen Buddhisme studeren en beoefenen. De monniken leven in een afgescheiden deel van het monastery. Het hele buitenste deel is open voor toeristen. Het is een ontzettend mooie en rustgevende plek. Bij de bibliotheek krijgen we een boekje "method of meditation", geschreven door Truc Lam zelf. Ook krijgen we een boekje met informatie over de Truc Lam Monastery en het leven van de monniken en nonnen.

Na de monastery rijden we naar een restaurant waar de beste Banh Beo van Da Lat wordt verkocht. We gaan zitten en hoeven niet eens iets te bestellen. Voordat we het weten hebben we allebei een bordje Banh Beo voor onze neus. Banh Beo zijn glibberige en rubberige rijstcakes gemaakt van tapioca- en rijstbloem. Ze hebben van zichzelf geen smaak en de textuur is even wennen. Bovenop de rijstcakes ligt een lekkere rode saus met gehakt, gegrituurde varkenshuid, gefrituurde uitjes, lente ui en Nuoc Mam (een zoet sausje met vissaus). Alles samen smaakt heerlijk. Het is heel leuk om te zien hoe blij de mensen zijn als ze zien hoe lekker we het vinden. We bedanken ze en zeggen Ngon Qua! Heerlijk!

De volgende bestemming is Crazy House. Dit is net als de Maze Bar een bizarre plek met een sprookjesachtige sfeer. De Crazy House is een populaire bestemming in Da Lat en we moeten entree betalen om naar binnen te mogen. Het hele complex is verrassend groot en bestaat uit verschillende gebouwen en eindeloos veel trappen. Het is moeilijk uit te leggen dus hier is een vertaling van wikipedia:

"Het algehele ontwerp van het gebouw lijkt op een gigantische boom, met gebeeldhouwde ontwerpelementen die natuurlijke vormen vertegenwoordigen, zoals dieren, paddenstoelen, spinnenwebben en grotten. De architectuur, bestaande uit complexe, organische, niet-rechtlijnige vormen, wordt beschreven als expressionistisch."

Als we uitgekeken zijn bij de Crazy house gaan we terug naar het hostel. Het regenseizoen is op komst in Da Lat en de afgelopen dagen begint het elke dag stipt om 3 uur met regenen. In het hostel plannen we de laatste week van onze vakantie. Savonds eten we weer hotpot en regelen we de busreis van morgen.

Groetjes!